Σάρκα ή Πνεύμα;
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 1971.

Η πιο άγρια μαινόμενη θρησκευτική διαμάχη που γνώρισε ποτέ ο κόσμος ήταν ανάμεσα στις θρησκείες τύπου “Κάν’ το Μόνος Σου” και στις θρησκείες τύπου “Μόνο ο Θεός Μπορεί να Σε Σώσει”. Ο άνθρωπος πάντα προσπαθούσε να σώσει τον εαυτό του, να βρει με τα έργα του τον δρόμο του για τον Παράδεισο, με μόνο λίγη βοήθεια από τον Θεό. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να δώσει στον εαυτό του τον μεγαλύτερο έπαινο και τραβήξει τον δικό του δρόμο.

Ο πρώτος φόνος διεπράχθη από έναν θρησκόληπτο του τύπου “Κάντο Μόνος Σου”, τον Κάιν (τον μεγαλύτερο γιο του πρώτου ζευγαριού, του Αδάμ και της Εύας). Ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του τον Άβελ, έναν άνθρωπο που εμπιστευόταν τον Θεό (Γένεση κεφάλαιο 4). Αυτή ήταν η αρχή του διωγμού της αληθινής εκκλησίας από την ψεύτικη εκκλησία. Ο Κάιν ήταν θρησκευόμενος, πολύ θρησκευόμενος. Προσπαθούσε πολύ σκληρά να σώσει τον εαυτό του με τον δικό του τρόπο, ακόμη και θυσιάζοντας στον Θεό και ισχυριζόμενος ότι λάτρευε τον Θεό. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού για να κερδίσει τη δική του σωτηρία — όμως το καλύτερό του δεν ήταν αρκετά καλό! Ο τρόπος του δεν ήταν ο τρόπος του Θεού, αλλά ήταν ο τρόπος όλων των ψεύτικων θρησκειών.

Αυτοί που ακολουθούν τις ψεύτικες θρησκείες είναι όλοι εξαρτημένοι από την αυτοδικαίωσή τους και τον δικό τους τρόπο. Οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι λατρεύουν τον Θεό και ζητάνε λίγη βοήθεια από Αυτόν για να τα καταφέρουν, όμως επειδή εργάζονται τόσο σκληρά προσπαθώντας να την κερδίσουν, σχηματίζουν την εντύπωση ότι την αξίζουν — με ή χωρίς τη βοήθειά Του — και προσβάλλονται πολύ όταν Αυτός δεν φαίνεται να εκτιμά την καλοσύνη τους. Λένε, «Μα γιατί, κοίτα όλα αυτά που έχουμε κάνει για Σένα, Θεέ! Θα πρέπει να μας δώσεις ένα μετάλλιο!  Πραγματικά αξίζουμε να σωθούμε! Αν Εσύ πρόκειται ποτέ να σώσεις κάποιον, θα πρέπει να σώσεις εμάς! Αν κάποιος πρόκειται να τα καταφέρει να πάει στον Παράδεισο, σίγουρα εμείς θα πρέπει να είμαστε αυτοί που θα τα καταφέρουνε!»

Από την άλλη, ο Άβελ έκανε αυτό που του είπε ο Θεός να κάνει — και “πρόσφερε στον Θεό μια πιο τέλεια θυσία απ’ ό,τι ο Κάιν» (Εβραίους 11:4): Τη θυσία της αγνής πίστης σ’ αυτό που του είπε ο Θεός να κάνει. Θυσιάζοντας ένα αρνάκι, που ήταν μια πρόγευση του Ιησού που θα πέθαινε στον σταυρό για τις αμαρτίες του κόσμου (Ιωάννη 1:29), ο Άβελ έδειξε ότι εμπιστευόταν μόνο τον Θεό να τον σώσει. Ήξερε ότι είχε μόνο τη δικαιοσύνη του Θεού και καμία δική του δικαιοσύνη, και ότι η σωτηρία του ήταν μόνο ένα δώρο από τον Θεό (Εφεσίους 2:8-9)

Η ταπεινή θυσία του Άβελ έκανε τον Κάιν με τη σκληρή δουλειά του να φαίνεται τόσο ανόητος, αυτόν τον αυτοδημιούργητο και τον φανατικά θρησκόληπτο άντρα που ήταν αφοσιωμένος στη δική του μορφή λατρείας, και τόσο πολύ εξέθεσε τη ματαιοδοξία και την υποκρισία της σκληρής δουλειάς του Κάιν, που τον έκανε έξαλλο από οργή. Μετά από όλα τα έργα της σάρκας του, τη νομικίστικη λογική του και τις απαιτήσεις του για σωτηρία σε αντάλλαγμα για όλα αυτά που έκανε, ο Κάιν ταπεινώθηκε τόσο πολύ που προσπάθησε να εξαλείψει τη φριχτή αλήθεια ότι η θρησκεία του είχε αποτύχει να τον σώσει — και το έκανε αυτό σκοτώνοντας τον άνθρωπο που η απλή πίστη του στη χάρη του Θεού τον είχε εκθέσει.

Κι έτσι άρχισε η μεγάλη μάχη ανάμεσα στην υπερηφάνεια και την ταπεινότητα, ανάμεσα στους καταραμένους θρησκόληπτους και στους σωσμένους αμαρτωλούς — ο αέναος πόλεμος που διαδραματίζεται από τότε κα μετά ανάμεσα στην ψεύτικη εκκλησία και στην αληθινή εκκλησία, ανάμεσα στη σάρκα και στο πνεύμα, στα έργα και την πίστη, στον νόμο και τη χάρη, ανάμεσα στον εαυτό μας και στον Θεό.

Αυτή η διαμάχη έχει σαν αποτέλεσμα μερικές από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις και παρερμηνείες των Γραφών που έχουν υπάρξει ποτέ. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό τους από τότε και μετά με όσο πιο λίγη βοήθεια από τον Θεό γίνεται, και έχουν διαστρεβλώσει τις Γραφές για να προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι μπορούν να το κάνουν! Όμως ο Θεός δεν μπορεί να τους βοηθήσει να σώσουν τον εαυτό τους. Ο Θεός δεν βοηθάει εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, αλλά μόνο εκείνους που ξέρουν ότι δεν μπορούν να τον βοηθήσουν. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να σώσουν μόνοι  τους τον εαυτό τους, άσχετα με το πόσο προσπαθούν να πάρουν τη βοήθεια του Θεού για να το κάνουν με τον δικό τους τρόπο.

Οι θρησκόληπτοι των αρχαίων χρόνων κατέληγαν να υπηρετούν τις θρησκείες του τύπου “Καν’ το Μόνος Σου” αντί για τον Θεό, και καταστράφηκαν στον Kατακλυσμό των κρίσεών τους — και μόνο ο Νώε και η οικογένειά του σώθηκαν από τη χάρη του Θεού μέσα στην Κιβωτό. Τα ίδια τα νερά που κατέστρεψαν τους κακούς, άπιστους ανθρώπους ήταν αυτά που απελευθέρωσαν τους θεοσεβείς πιστούς (Γένεση κεφάλαια 6 έως 8).

Όμως και πάλι οι θρησκόληπτοι των έργων δεν έμαθαν το μάθημά τους. Όπως έκανε την παρατήρηση ο Γερμανός φιλόσοφος Γκέορκ Χέγκελ (1770-1831), το μόνο πράγμα που μαθαίνουμε από την ιστορία είναι ότι ποτέ δεν μαθαίνουμε από την ιστορία. Και πάλι ξαναέκαναν τα ίδια, αυτή τη φορά χτίζοντας έναν πύργο για να προσπαθήσουνε να φτάσουν στον Ουρανό με τα δικά τους έργα, για να προσπαθήσουν να κάνουν ένα όνομα για τον εαυτό τους  και να πάρουν τη δόξα για το μεγαλείο τους. Όμως ούτε κι αυτό δούλεψε. Το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν η Βαβέλ, ή μια απόλυτη σύγχυση, και εμείς υποφέρουμε από τότε και μετά από αυτήν τη σύγχυση, από αυτό το μπέρδεμα των πολλών γλωσσών. (Γένεση 11:1-9).

Ακόμη και ο πατριάρχης Αβραάμ προσπάθησε να κάνει μερικά τεχνάσματα για να σώσει τον εαυτό του και τους απογόνους του, μέχρι που ο Θεός του έδειξε ότι η σωτηρία του ήταν μόνο από την πίστη του και τη θαυματουργή δύναμη του Θεού κι όχι από τις δικές του προσπάθειες (Γένεση 20).

Όταν ο Μωυσής προσπάθησε να απελευθερώσει τους Εβραίους με τον δικό του τρόπο, έφαγε τα μούτρα του στην έρημο μπροστά στον Θεό, όταν ανακάλυψε ότι δεν μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του.

Τα παιδιά του Ισραήλ προσπάθησαν να κερδίσουν μάχες με τον δικό τους τρόπο και ηττήθηκαν πολλές φορές, όταν νόμιζαν ότι μπορούσαν σωθούν μόνοι τους με τη στρατιωτική ισχύ τους. Ακόμα και ο Σαμψών ανακάλυψε ότι δεν ήταν παρά ένα αδύναμο  πλάσμα χωρίς τη δύναμη του Θεού.

Ο Βασιλιάς Σαούλ, ο Δαβίδ και ο Σολομών, όλοι τους ανακάλυψαν ότι γινόντουσαν μονάχα γελοίοι, όποτε προσπαθούσαν να κάνουν κάτι μόνοι τους. Όλοι τους έμαθαν ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να τους σώσει. 

Αυτή η διαμάχη της «χάρης ενάντια στα έργα» ήταν η μεγαλύτερη αιτία διαίρεσης ανάμεσα στους πρώτους Χριστιανούς. Μπορούσε άραγε κάποιος απλώς να πιστέψει και να σωθεί, ή ήταν επίσης αναγκαίο  να τηρεί και μερικούς από τους εκατοντάδες θρησκευτικούς νόμους των Ιουδαίων; Οι Ιουδαίοι Χριστιανοί δεν μπορούσαν παρά να πιστεύουν ότι οι Ιουδαίοι ήταν λίγο καλύτεροι από τους Εθνικούς, ακόμα κι ανάμεσα στους Χριστιανούς. «Σίγουρα, πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας,» έλεγαν, «όμως και πάλι πρέπει να Τον βοηθήσουμε να μας σώσει με το να τηρούμε τον Μωσαϊκό Νόμο». Αυτός ο απαράδεκτος συνδυασμός των έργων και της χάρης τόσο πολύ αηδίασε τον απόστολο Παύλο που κατσάδιασε δημόσια τον Πέτρο γι’ αυτόν και πέρασε χρόνια πολεμώντας τον σε κάθε επιστολή του (Γαλάτες 2:11-21).

Σαν νέος Χριστιανός, κι εγώ εξαπατήθηκα για λίγο καιρό από την παραπλανητική θεωρεία της «μια μέσα, μια έξω, μια χαμένος πάλι» αιώνιας ανασφάλειας που διδάσκανε μερικές εκκλησίες και θρησκείες των «έργων». Όμως έπειτα μια μέρα σαν έφηβος, ξετρελάθηκα όταν ανακάλυψα την απλή αλήθεια του Ιωάννη 3:36. Μετά από χρόνια αποθάρρυνσης και ήττας και έλλειψης διαβεβαίωσης για την προσωπική μου σωτηρία, ανακάλυψα ότι το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πιστέψω. Αυτό ήταν αρκετό! Ο Ιησούς είπε, «Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή» — αμέσως τώρα! Όχι εάν, και εφόσον και αφού σχετικά μ’ αυτό! Όχι «με την προϋπόθεση ότι είσαι ένα καλό αγόρι ή κορίτσι και πας στην εκκλησία κάθε Κυριακή», και τίποτα από αυτήν την ιστορία με την «αναμάρτητη τελειότητα».

Απλώς δεν είχα μπορέσει να τα καταφέρω από μόνος μου και το ήξερα. Φαινόταν ότι όσο πιο σκληρά προσπαθούσα να γίνω καλός, τόσο χειρότερος γινόμουν! Όπως σχολίασε με θρήνο ο απόστολος Παύλος, «Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού του θανάτου;  Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας!» (Ρωμαίους 7:24-25).

Αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόταν. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο, κανένας άλλος τρόπος, καμιά δική μου δικαιοσύνη, κανένα από τα δικά μου καλά έργα. Τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να με κρατήσει σωσμένο περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να με σώσει εξαρχής! Μόνο ο Ιησούς μπορούσε να το κάνει! Και όχι μόνο χρειαζόταν Αυτός να με σώσει, αλλά έπρεπε να κάνει και τα καλά έργα μέσα από μένα. Ήταν μόνο ο Ιησούς και τίποτα από τον εαυτό μου ή τη δική μου καλοσύνη ή τη δικαιοφάνεια — μόνο ο Ιησούς. Αισθάνθηκα τόση μεγάλη ανακούφιση όταν το έμαθα αυτό, καθώς γνώριζα ότι εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω με άλλον τρόπο. Έπρεπε να είναι ο Θεός. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω — κι έτσι το έκανε Εκείνος!

Το πρόβλημα με πολλούς Χριστιανούς σήμερα είναι ότι ζουν ακόμα στην Παλαιά Διαθήκη. Η Χριστιανικότητά τους είναι μια θρησκεία έργων. Πριν από χρόνια θυμάμαι ότι άκουσα για μερικούς ιεραποστόλους που είχαν πάει στην Ιαπωνία. Μόλις έφτασαν εκεί οι ντόπιοι τους ρωτούσαν, «Είστε Χριστιανοί την Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης;» Στην αρχή οι ιεραπόστολοι δεν καταλάβαιναν τι εννοούσαν, όμως σύντομα ανακάλυψαν ότι σαν «Χριστιανούς της Παλαιάς Διαθήκης» εννοούσαν εκείνους που έδιναν μεγάλη σημασία στα εκκλησιαστικά κτίρια, στις τελετουργίες, στην τυπολατρία και στις παραδόσεις — σ’ εκείνους που η θρησκεία τους ήταν κυρίως μια θρησκεία έργων. Ένας «Χριστιανός της Καινής Διαθήκης» ήταν εκείνος που έδινε την κύρια έμφαση όχι στα πράγματα που βλέπεις — στα κτίρια και στις τελετουργίες και στη θεαματικότητα — αλλά περισσότερο στα αόρατα πράγματα του πνεύματος και στην απλότητα της καθημερινής ζωής του Χριστιανού, όπως αυτή του Ιησού και των μαθητών Του. Τι φοβερή σύγκριση και πόσο αληθινή!

Πάρα πολλές θρησκείες και θρησκόληπτοι εξακολουθούν να ζουν στο παρελθόν. Έχουν κληρονομήσει πάρα πολλά κατάλοιπα από την παγανιστική ειδωλολατρία με την αγάπη και τη λατρεία των κτιρίων της, της φαρισαϊκής ιεροσύνης της, τις εξεζητημένες διακοσμήσεις της, τις περίπλοκες τελετουργίες της και τις προληπτικές παραδόσεις της. Οι ηγέτες τους έχουν ασκήσει έναν δικτατορικό ασφυκτικό έλεγχο στις ψυχές των ανθρώπων, κάνοντάς τους ένα εμπόρευμα μέσα από την επιμονή τους για σωτηρία μέσα από τα έργα — το δικό τους είδος των έργων, της ιδιαίτερης θρησκείας τους, της ιδιαίτερης αποκλειστικότητας του Θεού που ισχυρίζονται ότι κατέχουν!

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός δυσκολεύτηκε να βγάλει τα παιδιά του Ισραήλ από την ειδωλολατρία της Αιγύπτου. Χρησιμοποίησε τον Μωσαϊκό Νόμο σαν τον παιδαγωγό τους για να τους διδάξει τις απλές αλήθειες μέσα από μαθήματα υλικών αντικειμένων και τελετών: Τη σκηνή του Μαρτυρίου, την Κιβωτό της Διαθήκης και τις θυσίες των ζώων. Όλα αυτά ήταν υποδείγματα και προϊδεάσεις, παραλληλισμοί, απλές εικονογραφήσεις των πνευματικών πραγματικοτήτων και των αιώνιων αληθειών στις οποίες προσπαθούσε να τους οδηγήσει, σχεδόν όπως κι εμείς θα κάναμε με τα παιδάκια μας (Γαλάτες 3:24-25). Έπρεπε να πάρει εκείνα που καταλάβαιναν — τους τύπους και τις τελετουργίες με τις οποίες ήταν συνηθισμένοι με τις θρησκείες της Αιγύπτου  και των άλλων ειδωλολατρικών εθνών γύρω τους — σε μια πατρική προσπάθεια να απεικονίσει γι’ αυτούς τις γνήσιες πνευματικές αλήθειες της αληθινής ώριμης λατρείας του Ίδιου του Θεού. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος, όλα αυτά ήταν τύποι του αληθινού (Ρωμαίους 15:4), απλές ορατές παρομοιώσεις ή απεικονίσεις των αόρατων πραγματικοτήτων του πνευματικού κόσμου.

Ο Παύλος λέει, «Όταν, όμως, έρθει το τέλειο, [Η Δευτέρα Παρουσία του Ιησού], τότε το κατά μέρος θα καταργηθεί.  Όταν ήμουν νήπιος, μιλούσα ως νήπιος, σκεφτόμουν ως νήπιος, είχα κρίση ως νήπιος· όταν, όμως, έγινα άνδρας, έβαλα κατά μέρος εκείνα που έχει το νήπιο. Επειδή, τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα θαμπό κάτοπτρο, με τρόπο αινιγματώδη, τότε όμως θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο· τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω καθώς και γνωρίστηκα.» (Α΄Κορινθίους 13:10-12).

Ο Παύλος έλεγε ότι ακόμα και τα δώρα του Αγίου Πνεύματος αυτής της εποχής της Καινής Διαθήκης είναι σχεδόν σαν παιχνίδια, δώρα από έναν στοργικό Πατέρα στα αδαή μικρά παιδιά Του, για να τα βοηθήσει μεταδίδοντάς τους κατανόηση για τον Εαυτό Του και το θέλημά Του.

Πόσο πολύ περισσότερο, λοιπόν, ήταν σαν παιδικά παιχνίδια εκείνα τα μαθήματα υλικών αντικειμένων της λατρείας στον ναό της Παλαιάς Διαθήκης για ακόμη πιο μικρά πνευματικά παιδιά, για να τα βοηθήσει να καταλάβουν την αγάπη του ουράνιου Πατέρα τους; Όμως «Ο Θεός, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ' αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου του Υιού» (Εβραίους 1:1-2).

Όταν ήρθε ο Ιησούς, είπε στη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι, «Όμως, έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα στο πνεύμα και στην αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που Τον προσκυνούν.  Ο Θεός είναι πνεύμα· και εκείνοι που Τον προσκυνούν στο πνεύμα και στην αλήθεια πρέπει να Τον προσκυνούν. (Ιωάννη 4:23-24). Αυτή είναι η πνευματική εποχή στην οποία τώρα ζούμε.

Όμως ο Παύλος πηγαίνει ακόμη πιο μακριά από αυτήν στην προφητεία του προς τους πρώτους Χριστιανούς της Κορίνθου, όταν λέει ότι έρχεται η ώρα που θα βλέπουμε τον Ιησού πρόσωπο προς πρόσωπο και θα αφήσουμε αυτά τα παιδικά δώρα επικοινωνίας στο πνεύμα. «Όμως, είτε προφητείες είναι, θα καταργηθούν· είτε γλώσσες, θα σταματήσουν· είτε γνώση, θα καταργηθεί·  επειδή, κατά μέρος γνωρίζουμε, και κατά μέρος προφητεύουμε·  όταν, όμως, έρθει το τέλειο, τότε το κατά μέρος θα καταργηθεί.» (Α’ Κορινθίους 13:8-10). Ακόμα και αυτό που έχουμε τώρα είναι μόνο ένα υπόδειγμα της ένδοξης πραγματικότητας που θα έρθει!

Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν οι απεικονίσεις, και στη σημερινή εποχή της Καινής Διαθήκης είναι οι πνευματικές αλήθειες που έχουμε τώρα μόνο μέσα από την πίστη (Ιωάννη 1:17). Όμως όταν έρθει ο Ιησούς ξανά, θα Τον δούμε όπως είναι και κυριολεκτικά θα είμαστε σαν κι Αυτόν και θα βιώνουμε πραγματικά την πληρότητα της πραγματικότητας του Θεού και του κόσμου που θα έρθει!

[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ]

Κάνετε εγγραφή για να παίρνετε τις εκδόσεις μας με email