Από τον Νιξ Μαρτινέζ (έναν 19-χρονο σε χριστιανική αποστολή στις Φιλιππίνες)

Ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που αρχίζουν όπως συνήθως αρχίζουν οι μέρες, χωρίς να συμβαίνει τίποτα το παράξενο … μέχρι που έφθασε η νύχτα. Χαρούμενα σκετσάριζα το τελευταίο κομμάτι της καλλιτεχνικής δουλειάς μου, σφυρίζοντας ένα σκοπό και με την αίσθηση ότι ο κόσμος ήταν ένα υπέροχο μέρος για να ζει κανείς. Μετά από λίγο, μπήκα χαρούμενα στο γραφείο μου όπου ήταν το κομπιούτερ μου, με το πληκτρολόγιό του να με εκλιπαρεί να έλθω σε επαφή μαζί του. Και τότε ήρθαν τα συγκλονιστικά νέα:

Το κομπιούτερ είχε βομβαρδιστεί και ΟΛΑ μου τα αρχεία είχαν ψηθεί.

Είχαν σβηστεί.

Είχαν διαγραφεί.

Για πάντα.

Στην αρχή το μέγεθος της καταστροφής δεν έγινε αντιληπτό από τον χαμηλής υπολογιστικής ικανότητας εγκέφαλό μου. Όμως μετά … με χτύπησε. Θα έλεγα, μάλλον με βροντοχτύπησε με όλη τη δύναμη μιας οργισμένης μπουλντόζας σε ένα έργο κατεδάφισης. Το στομάχι μου πιάστηκε και τα μάτια μου θόλωσαν. Το μυαλό μου συννέφιασε. Το δωμάτιό μου άρχισε να στριφογυρίζει. Οι τελευταίοι έξη μήνες σκληρής δουλειάς—μεταγραφές, άρθρα, γραφικά σχέδια, όλη εκείνη η πολύτιμη διανοητική ενέργεια που είχε αποθηκευτεί στο σκληρό δίσκο του κομπιούτερ για ασφάλεια—είχε εξαφανιστεί.

Πλημμυρισμένος από απογοήτευση, σύγχυση, τραγωδία και απώλεια, αισθανόμουν ότι μια χιονοστιβάδα στο μέγεθος ενός μετεωρίτη που περιείχε μέσα της τους χειρότερους φόβους μου μόλις είχε πέσει από τον ουρανό και είχε συντριβεί πάνω μου.

Γιατί, μα γιατί, δεν τα είχα αντιγράψει όλα αυτά τα πράγματα στις δισκέτες μου και δεν είχα αφιερώσει λίγο χρόνο για να κάνω αντίγραφα ασφαλείας των αρχείων μου;! Τώρα κομματάκια και τμηματάκια δημιουργικότητας είχαν χαθεί, αιωρούμενα κάπου στον κυβερνόχωρο, μακριά από το σπίτι. Και εγώ δεν μπορούσα να τα επαναφέρω πίσω.

Τώρα καταλάβαινα. … Α ναι, ήμουν ένα από τα λιγότερο τυχερά θύματα του δολοφονικού τέρατος της σύγχρονης τεχνολογίας!

Τότε όμως κάποια ιστορία ήρθε στο μυαλό μου—για εκείνη τη φορά που ο Τόμας Έντισον αντιμετώπισε μια παρόμοια συγκλονιστική τραγωδία. Το εργαστήριό του είχε πιάσει φωτιά, και μήνες, χρόνια, ακόμα και δεκαετίες σκληρήςδουλειάς πάνω σε πολυάριθμες ατέλειωτες εφευρέσεις κατέληξαν στις φλόγες.

“Πάνε όλα μου τα λάθη!” είπε με φανταστική ευθυμία … και ξαναγύρισε στη δουλειά του.

Αναρωτήθηκα αν υπήρχε αρκετή θετική ενέργεια στην καρδιά μου για να ξαναρχίσω πάλι τόσο γενναία όσο και ο κύριος Έντισον, να βρω το κουράγιο να προχωρήσω προς τα εμπρός. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά τα πράγματα πέρασε κάπως ο πόνος και έσβησε εκείνο το παγερό συναίσθημα της απογοήτευσης. Αγωνίστηκα να σηκωθώ από εκεί που είχα πέσει στα γόνατα της απογοήτευσης, και ανάγκασα τις άκρες των χειλιών μου να σχηματίσουν ένα δύσκολο χαμόγελο.

Αχ, μερικά πράγματα στη ζωή φαίνονται εντελώς άδικα! Όμως δε θα μπορούσα να αφήσω την ήττα να με εξουσιάσει, ούτε να της πέσει λόγος για τις μελλοντικές μου επιτυχίες. Αποφάσισα να δω αυτήν την κατάσταση όχι σαν έναν τραγικό τέλος της ιστορίας της ζωής μου, αλλά μάλλον σαν την πρώτη σκηνή σε μια καινούργια αρχή σ’ ένα μέλλον που δεν είχε ακόμα εκτυλιχθεί.

Αυτή είναι η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω κάτι μετά από την Ημέρα της Κατεδάφισης. “Πάνε τώρα όλα μου τα λάθη,” λέω. Δεν έχω εγκαταλείψει την προσπάθειά μου για πάντα, και δεν άφησα το στυλό. Τον ξαναπήρα για νααρχίσω ξανά.

Από την αρχή.Ανανεωμένος ξανά.—Με αρχεία αντιγράφων ασφαλείας και δισκέτες!

 * * *

Κάποια μέρα ελπίζω να απολαύσω αρκετά αυτό
που ο κόσμος ονομάζει επιτυχία έτσι ώστε αν
κάποιος με ρωτήσει, “Ποιο είναι το μυστικό
της;” εγώ απλά να του πω: “Να ξανασηκώνεσαι
όταν πέφτεις κάτω.” —Πολο Χάρβεϊ

 Εκατοντάδες φορές έκλαψα,
Κι είπα δεν μπορώ να συνεχίσω!
Κι ωστόσο εκατοντάδες φορές
Σκούπισα τα δάκρυά μου και τ’ άφησα ξοπίσω.

Στην απάντησή μου, αν με ρωτάς για το πώς,
Μπορεί να σου φανώ παράξενος, ή και αλαζονικός,
Όμως νομίζω ότι αυτό που με έκανε να συνεχίζω,
Όταν εγώ πια δεν μπορούσα, ήταν ο Θεός.
—Τζέιν Μέρτσαντ

Η μεγαλύτερή μας αξία δεν είναι στο να μην αποτυχαίνουμε ποτέ, αλλά στο να αναστυλωνόμαστε κάθε φορά που αποτυχαίνουμε. —Ραλφ Γουάλντο Έμερσον.