The Family [ Home ]















Send This Page to a Friend

 

 

Reader's Corner: Main Page

Στοχασμοί: Η Μαγεία της Συγχώρεσης

Από την Victoria Olivetta

«Εύχομαι να είχες γεννηθεί αγόρι!»

Δεν ξέρω πόσες φορές άκουσα τη μητέρα μου να το λέει αυτό καθώς μεγάλωνα. Καταλαβαίνω καλύτερα τώρα, λαμβάνοντας υπόψη την ανατροφή της και την κουλτούρα της κοινωνίας της Αργεντινής εκείνη την εποχή, πόσο απογοητευτικό ήταν γι’ αυτήν να έχει ένα μόνο παιδί και αυτό να είναι κορίτσι. Αυτό με πλήγωνε πολύ βαθειά εκείνο τον καιρό, όμως, και μας εμπόδιζε να έχουμε την στοργική σχέση που θα έπρεπε να έχουν μια μητέρα και μια κόρη μεταξύ τους. Ήμουν συχνά άρρωστη για μήνες μερικές φορές κατά τη διάρκεια του κρύου, υγρού χειμώνα του Μπουένος Άιρες, και το ότι δεν μπορούσα να πηγαίνω στο σχολείο ή να παίζω με τις φίλες μου πρόσθετε κι άλλο βάρος στη μοναξιά μου και την αίσθησης απομόνωσης που ένιωθα.

Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 15 και έπιασα μια δουλειά μερικής απασχόλησης για να μπορώ να πληρώνω τα δίδακτρά μου σ’ ένα ιδιωτικό γυμνάσιο. Κατέβαλα μεγάλες προσπάθειες στις σπουδές μου και στην εκπαίδευσή μου για να γίνω γραμματέας, όμως οι κόποι μου σπάνια έβρισκαν ανταμοιβή σε λόγια αγάπης και επιδοκιμασίας που επιθυμούσα να ακούσω από τη μητέρα μου. Έγινα πολύ αντιδραστική προς αυτήν, όμως ο Θεός πάντα έβαζε καλούς ανθρώπους στο δρόμο μου για να με βοηθήσουν.

Σε ένα από τα υστερικά ξεσπάσματά της, η μητέρα μου με χτύπησε. Της ανταπέδωσα το χτύπημα κι εγώ. Αυτό έκανε το ποτήρι της να ξεχειλίσει και με πέταξε έξω από το σπίτι. Έπρεπε τώρα να αντιμετωπίσω τον κόσμο μόνη μου.

Τα σχέδιά μου για να συνεχίσω τις σπουδές μου ματαιώθηκαν και ακόμη και χωρίς τα έξοδα για το σχολείο δεν έβγαζα αρκετά χρήματα για να νοικιάζω το δικό μου διαμέρισμα και να το επιπλώσω. Βρήκα ένα δωμάτιο που μπορούσα να πληρώνω και τελικά βρήκα μια καλύτερη δουλειά. Όμως καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να αισθάνομαι φοβερή μοναξιά. Τελικά, γεμάτη απόγνωση, ζήτησα από το Θεό να κάνει κάτι με τη ζωή μου.

Την ίδια εβδομάδα συνάντησα ένα μέλος της Διεθνούς Οικογένειας και κάναμε μια βαθειά συζήτηση. Αυτό οδήγησε και σε άλλες συζητήσεις γεμάτες νόημα για το Θεό και τις πνευματικές αλήθειες και βρήκα τις απαντήσεις στις πιο ανήσυχες ερωτήσεις μου. Επίσης βρήκα τι ήθελε ο Θεός να κάνω με τη ζωή μου. Έγινα Χριστιανή εθελόντρια πλήρους απασχόλησης.

Η νέα μου δουλειά με ταξίδεψε σε πολλά μέρη της χώρας μου και του εξωτερικού για μήνες ή και χρόνια μερικές φορές. Συνέχισα να είμαι σε επαφή με τη μητέρα μου όμως ποτέ δεν είχαμε κάποια πιο βαθειά συζήτηση. Δεν ήταν χαρούμενη με το δρόμο που είχα επιλέξει.

Όταν έκανα τη δική μου οικογένεια, τα παιδιά μου άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν και τη μητέρα μου στα μικρές εργασίες τους, όταν έκαναν κάρτες γενεθλίων για την οικογένεια μας και τους φίλους μας. Επίσης της έστελνα φωτογραφίες από καιρό σε καιρό, έτσι ώστε να βλέπει πώς μεγαλώνουν τα παιδιά και της έγραφα για τα πράγματα που μάθαιναν. Ακόμα όμως, δεν ήταν χαρούμενη με μένα και με αυτά που έκανα. Πέρασαν χρόνια. Τα παιδιά μου τώρα έχουν μεγαλώσει, είμαι κι εγώ γιαγιά και βλέπω τα πράγματα από μια διαφορετική σκοπιά. Πάνω απ’ όλα, προσπαθώ να βλέπω τους ανθρώπους και τις καταστάσεις τους όπως τις βλέπει ο Θεός και όχι με τον τρόπο που τις φαντάζομαι εγώ.

Σε κάποιο σημείο, αντιλήφθηκα ότι είναι πραγματικά πολύ απλό να συγχωρείς ένα άτομο αν δεν χρειάζεται να ζεις μαζί του ή να το βλέπεις πολύ συχνά. Μπορώ να «συγχωρώ και να ξεχνώ.» Όμως να συγχωρέσω κάποιον που πρέπει να τον βλέπω τακτικά, κάποιον που μπορεί να συνεχίζει να με πληγώνει, είναι πολύ πιο δύσκολο.

Όταν γύρισα στην Αργεντινή μετά από πολλά χρόνια, ήταν καιρός να βάλω σε εφαρμογή τα πράγματα που είχα διδάξει σε άλλους για την αγάπη και τη συγχώρεση. Έπρεπε να αντιμετωπίσω το χειρότερο φόβο μου, έπρεπε να ξαναδώ τη μητέρα μου. Φοβόμουν ότι η αποδοκιμασία της και η έλλειψη στοργής που έδειχνε θα ξανάνοιγε συναισθηματικές πληγές που είχα προσπαθήσει τόσο σκληρά να επουλώσω.

Μετά από αρκετές επισκέψεις, αρχίσαμε να μαλώνουμε ξανά. Νευρίασα τόσο πολύ που σταμάτησα να τη βλέπω για δυο ακόμη χρόνια.

Μια μέρα ενώ άκουγα ένα τραγούδι, το «La magia del perdon» («Η μαγεία της συγχώρεσης») από το το CD Contigo (Μαζί σου), κάτι ενόχλησε τη συνείδησή μου. Το άκουγα ξανά και ξανά, μέχρι που το θέμα του μπήκε τόσο βαθειά μέσα στην ψυχή μου που το μόνο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω ήταν να συγχωρήσω. Τότε ακριβώς προσευχήθηκα να με βοηθήσει ο Θεός να συγχωρήσω κάθε μια αγενή λέξη, ξέσπασμα θυμού και κάθε τι άλλο που μου είχε κάνει η μητέρα μου που μου προκαλούσε πόνο. Ευχαρίστησα το Θεό για το πώς με είχαν δυναμώσει όλες εκείνες οι δυσάρεστες καταστάσεις.

Τον ευχαρίστησα που μου έδειξε ότι χρειαζόταν να της δείξω έλεος, επειδή χρειαζόμουν έλεος κι εγώ η ίδια. Κι εγώ είχα απογοητεύσει και είχα πληγώσει άλλους ανθρώπους πολλές φορές, όμως ο Ιησούς ποτέ δεν σταμάτησε να με αγαπάει. Κι Αυτός περίμενε από μένα να κάνω το ίδιο.

Και τέλος, Τον ευχαρίστησα για τη μητέρα μου, επειδή χωρίς αυτήν δεν θα ήμουν εδώ.

Είναι δύσκολο να περιγράψω τι συνέβη μετά, όμως ένιωσα εκείνον τον μεγάλο πόνο να σηκώνεται από την καρδιά μου και άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια που η συμπεριφορά της μητέρας μου είχε στερήσει από αυτήν τη συντροφιά των δικών της και των δικών μου εγγονιών και συνειδητοποίησα ότι είχε ήδη υποστεί την τιμωρία για τα λάθη της.

Ο Ιησούς είπε στους οπαδούς του, «Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δώστε.»1 «Γίνεστε οικτίρμονες καθώς και ο Πατέρας σας είναι οικτίρμονας. Και μην κρίνετε, και δε θα κριθείτε, μην καταδικάζετε, και δε θα καταδικαστείτε. Συγχωρείτε και θα συγχωρεθείτε. Δίνετε και θα σας δοθεί. μέτρο καλό, πιεσμένο, κουνημένο, που θα ξεχύνεται θα δώσουν στην αγκαλιά σας. Γιατί με όποιο μέτρο μετράτε θα μετρηθεί αντίστοιχα σ’ εσάς»2

Επίσης μας δίδαξε να προσευχόμαστε, «Τον άρτο μας τον καθημερινό, δώσε μας σήμερα. Και άφησε από εμάς τις οφειλές μας, όπως κι εμείς αφήσαμε από τους οφειλέτες μας.»3 Ο «καθημερινός μας άρτος» δεν είναι μόνο αυτά που τρώμε και που πίνουμε. Είναι επίσης η συχώρεση που χρειαζόμαστε να δίνουμε και να παίρνουμε καθημερινά.

Είχα δεχτεί την αγάπη και τη συγχώρεση του Θεού και τώρα ήταν η σειρά μου για να τη δώσω. Είχα μια νέα ζωή και ένα σκοπό για να ζω και τώρα έπρεπε να δώσω αυτό το δώρο στη μητέρα μου.

Την επόμενη φορά που την επισκέφτηκα, ήμουν ένα διαφορετικό άτομο. Αυτό φάνηκε να αλλάζει κι αυτήν. Ετοίμασε ένα γευστικό γεύμα, μοιράστηκε τις αγαπημένες της συνταγές και μιλούσε για χαρούμενες ιστορίες που θυμόταν. Ήταν σαν να μιλούσα με μια καλή μου φίλη που δεν είχα συναντήσει για πολύ καιρό. Τώρα κοιμάμαι πολύ καλύτερα και χαμογελώ πολύ περισσότερο. Η μητέρα μου είναι επίσης πολύ πιο ευτυχισμένη.

Η μεταμόρφωση συνέβη όταν εγώ αποφάσισα μέσα μου να συγχωρήσω. Τώρα μπορώ να πω και σε άλλους για τη μαγεία της συγχώρεσης, επειδή την έχω ζήσει εγώ η ίδια.

1. Ματθαίου 10:8 2. Λουκά 6:36–38 3. Ματθαίου 6:11–12

 

[ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ]

All brand names and trademarks are owned by their respective companies.

Κάνετε εγγραφή για να παίρνετε τους στοχασμούς με email


Στείλε αυτή τη σελίδα σ' έναν  φίλο σου

 

Το όνομά σου

 

Το email σου

 

Το όνομα του φίλου σου

 

Το email του φίλου σου

 

Το μήνυμά σου (προαιρετικά)

 

 

Εισάγετε τον Κωδικό >